Bali - 'Polisi' looking for two dutch girls

Na een tijd als 'armoedige' backpackers (lees: meiden die niet de mogelijkheid hebben om iedere dag te terrassen, te shoppen en te dineren) te hebben geleefd, is het tijd voor een backpackersupgrade. Met onze zware rugtassen, (ondertussen weer 5 kilo zwaarder) besloten we via Darwin naar Bali te vliegen. Het eiland van de goden, waar we even lekker aan ons trekken kunnen komen. Deze twee weken stonden in het teken van Glitter & Glamour. Pure verwennerij 2.0.

Het begon al meteen bij aankomst. Roel en Miranda, vrienden van mij, stonden ons op te wachten op het vliegveld. Zij wonen in Nusa Dua en we konden daar de eerste drie nachten verblijven. Voordat we in Nusa Dua aankwamen kregen we een rondleiding door het nachtleven van Kuta. Wat een mensen, we keken onze ogen uit. Toen we eenmaal aankwamen bij hun stekkie, zeg maar gerust een prachtige villa met een geweldige tuin, voelden we ons echte prinsessen. In de logeerkamer stond een gigantisch groot hemelbed voor ons klaar met een eigen badkamer met alles er op en eraan. De geur van schone lakens hadden we zo gemist dat we niet konden wachten om het bed in te duiken. Na een heerlijke nachtrust stond er een ontbijt voor ons klaar en of het nog niet genoeg was had Miranda onze kleren gewassen met haar heerlijke wasverzachter. Blijer kon je ons niet maken. Vooral Danique niet.

De eerste dagen stonden in het teken van sightseeing. Onze tourgidsen Roel en Miranda namen ons mee naar de witte stranden van Nusa Dua, de blowholes, de rijstenvelden, de lokale markt, een strand met zwart zand en diverse tempels. Eén van de tempels had een vleermuizengrot, hier hebben we de grootste slang ooit gezien.

Daarnaast hebben we ook een bezoekje gebracht aan Uluwatu, een tempel met een prachtig uitzicht over de zee en waar brutale apen de boel op stelten zetten. Al snel zien we de eerste apen van dichtbij en het lijkt allemaal zo onwerkelijk. We dachten de apen even leuk in de maling te nemen, maar nadat we aangevallen werden door een boze aap besloten we toch maar afstand te houden. Ze lijken zo lief maar schijn bedriegt. Ze zijn brutaal en weten je binnen no time te beroven.

De dag werd vervolgens afgesloten met een traditionele Balinese apendans door locals. Na nog geen 10 minuten waren we het gezang (als je het gezang kan noemen) helemaal zat. Het was leuk om gezien te hebben, maar niet voor herhaling vatbaar.

Na deze nogal 'vermoeide dagen' hadden Roel en Miranda nog een verrassing voor ons in petto. Ze hadden een masseuse aan huis laten komen die ons een heerlijke lichaamsmassage heeft gegeven van minimaal een uur. We hebben serieus nog nooit zo'n lekkere massage gehad (op de keukentafel).

Na 3 dagen was het tijd om afscheid te nemen van onze lieve vrienden/tourguides. We besloten een (naar ons idee) luxe hotel te boeken in Kuta. Bij aankomst blijkt onze boeking niet te zijn binnengekomen en de prijs uiteraard weer duurder te zijn. We belanden in een super smerig kamertje met in de badkamer zo'n 300 muggen. Wij zijn gek op muggen en de muggen op ons, dus dit beloofd weer een goede nacht te worden. Enige voordeel is dat het hotel midden in het centrum van Kuta ligt. Kuta staat bekend om het geweldige uitgaansleven dus we besloten een nachtje door te halen en niet te gaan slapen. Na een gezellige avond stappen waren we letterlijk en figuurlijk twee bezopen/verzopen katjes. We werden namelijk met kleding en al het zwembad in gegooid. Ach, een frisse duik in deze hitte kan geen kwaad.

We besloten geen enkele nacht langer te blijven in dit smerige hotel en boekten het Wina Holiday Resort. Wow wat een groot verschil. Voor dezelfde prijs zaten we nu in een groot resort midden in het centrum en direct aan het strand. Perfecte locatie! Met zonsondergang waren we dan ook regelmatig te vinden op het strand. Net zoals alle andere locals en toeristen. Het strand veranderd 's avonds namelijk in een grote kroeg. Overal staan locals met koelboxen, waar je een koud biertje kan kopen. Het is altijd onwijs druk maar erg gezellig.

De volgende dag zijn we met onze nederlandse vrienden, Ron en Ron naar Senmiyak gereden. Potato Head is wat deze plaats betreft de place to be, een grote loungebar met een infinity pool (zwembad aan zee). Bij de bar in het zwembad kun je onwijs lekkere cocktails bestellen en genieten van de zonsondergang.

's Avonds was het tijd om Priscilla, Aaron en Connor te verrassen op het vliegveld. Ze waren kapot van de 'lange' reis (2 uur) maar we konden het niet laten om hun kennis te laten maken met het uitgaansleven in Kuta. We namen ze mee naar Skygarden en Apache, de plekken waar wij met regelmaat te vinden waren. Heerlijke muziek en gezellige mensen. Dat is eigenlijk alles wat je nodig heb voor een goed avondje uit.

De volgende dag huurden we scooters om naar Ubud te rijden. Onze glitter en glamour vakantie werd compleet gemaakt met twee glitter helmen. Als Geer en Goor in koor waren wij de tourguides van deze scooterbende. Met zijn zevenen op vijf scooters was het best een opgave om hier te komen. Het verkeer is één grote chaos dus je raakt elkaar binnen no time kwijt. Uiteindelijk besloten we maar in Ubud af te spreken. Na uren op de scooter te hebben gezeten kwamen we dan eindelijk aan bij het Monkey Forest. We waren nog maar net binnen en we hoorde Ron (Lutjebroek) schreeuwen. Meneer werd in z'n voet gebeten omdat hij zijn banaan niet wilde geven. Niet alleen onze Ron was de pineut. De o zo slimme en schattig ogende aapjes wisten Danique haar rokje op te tillen om er even stiekem onder te gluren. Ja je weet maar nooit, wie weet heeft ze daar wel een banaan verstopt. Priscilla zal de apen ook niet snel meer vergeten want die werd compleet onder gezeken en stonk een uur in de wind. Ach wie weet brengt het wel geluk!

Iedereen raadde ons aan de Gili eilanden te bezoeken. We besloten de boot te boeken en Gili Trawagan te verkennen. Dit keer per fiets. Oef, dat was echt weer even wennen (waar zit het knipperlicht ook al weer). Het is namelijk jaren geleden dat we gefietst hebben. Zo zie je maar dat we echt verziekt zijn met een auto voor de deur. Al snel zette we de fietsen aan de kant om te genieten van het prachtige uitzicht tijdens de zonsondergang.

Wat een paar dagen Gili's hadden moeten zijn werden er uiteindelijk veel meer. We hadden het onwijs naar ons zin. Het eiland is zo relaxed. Net als alle strandtenten. Waaronder de reggaebar en de surfbar. Heerlijk die strandfeestjes. Voeten in het zand, cocktail in je hand. Je kent het wel. Je leeft echt als een prinses. Alles is zo goedkoop.

Een hele dag snorkelen in de baaien van alle gili eilanden kost zo'n 8 dollar p.p. We konden het dan ook niet laten om op snorkeltour te gaan met z'n allen. We hadden volgens de Balinezen een goed sprekende Engelse gids, die ons veel kon uitleggen over het snorkelen. Maar er was werkelijk waar geen touw aan vast te knopen, meneer sprak twee woorden engels. Dat was 'go' en 'come back'. Gelukkig kom je met handen en voeten al een heel eind en begrepen we wat hij wilde zeggen. Na uren in het water te hebben gedobberd was het tijd om terug te keren naar het eiland.

Onze laatste dag op Bali was inmiddels aangebroken. Zoals beloofd zouden we een bezoek brengen aan het Legian beach resort. Het resort waar mijn opa en oma ieder jaar naar toe gaan. Wow wat een prachtig resort is dat! Misschien wel onze bestemming voor volgend jaar. Na een paar heerlijke mangosmoothies stapten we op de scooter op naar het pannenkoekenrestaurant, Flapjaks. We konden zoals gewoonlijk weer niet kiezen, dus besloten maar van alles wat te nemen. Het is tenslotte onze laatste avond en je betaald toch geen drol. Daar kwamen ze dan met z'n zessen, de pannenkoeken met aardbeien/banaan/chocolade, wafels, scones brengen. We hebben heerlijk zitten (vr)eten, dat wil je niet weten. Met een gevulde maag reden we terug naar het hostel. Althans, dat was de bedoeling...

'De politie in Bali is op zoek naar twee Nederlandse meiden die een verkeersongeluk veroorzaakten en hem vervolgens zijn gepeerd'.
Oeps! Ik geloof dat ze op zoek zijn naar ons. God, wat een drama om scooter te rijden in Bali. Zoals we al eerder zeiden, is het één grote chaos. Ze hebben totaal geen regels. Alles kan en alles mag. Wil je rechts of links de rotonde pakken? Dwars oversteken op een druk kruispunt? Alles mag, zolang je elkaar maar niet raakt. Nou dat ging bij ons dus even mis toen we de afslag wilden nemen en boven op onze rem moesten. Ik keek om en zag de koplampen van de auto achter me met een volle vaart op ons afkomen. Voor we het wisten keken we naar Domino DDay en lagen de mensen die achter de auto reden met hun scooters op de grond. Oh god, als het maar niet Priscilla en Aaron zijn. Lichtelijk in paniek rende we naar de scooters die op de grond lagen. Gelukkig waren ze het niet en konden we met een gerust hart verder rijden. Er waren geen gewonden gevallen dus we zijn hem direct gepeerd, voordat we in aanraking zouden komen met de politie en een godsvermogen zouden moeten betalen voor dit ongeval. De politie is namelijk zo corrupt als de pest.

Lichtelijk in shock reden we verder, op zoek naar ons hotel. Het werd een race tegen de klok want we moesten over een klein halfuurtje op het vliegveld zijn om terug te vliegen naar Darwin. Na inmiddels alle slecht geasfalteerde straten met diepe grote kuilen van Bali te hebben gezien besloten we een taxichauffeur aan te houden die ons vervolgens naar ons hotel kon brengen. Helaas hadden wij de verkeerde taxichauffeur aangehouden want deze stupid local wist de weg niet. Na een paar slopende minuten (die uren leken te duren) besloten we zelf maar weer verder te zoeken. We konden de taxichauffeur wel in elkaar slaan toen we zagen dat het hotel gewoon om de hoek was.

Eenmaal aangekomen bij het hotel was het drama nog niet voorbij. Ik kreeg m'n rijbewijs niet terug omdat de scooter niet compleet was. Danique was onderweg namelijk haar helm verloren. Niet heel gek want de helmen zijn daar zo groot dat alleen mensen met een waterhoofd deze zouden passen. Wel of geen riempje vast, een klein beetje wind en hij waait gewoon van je hoofd af. Daar ging die dan, stuiterend de weg op. Nergens meer te bekennen. We hadden haast en dus geen tijd om een discussie aan te gaan. We hebben onze rijbewijzen uit zijn handen getrokken en zijn direct de taxi in gesprongen.

Tijd om het eiland van de mushrooms, het ultiem chillen, de strandfeestjes en de prachtige natuur te verlaten. We voelen ons verdrietig, want we verlaten niet alleen het geweldige eiland, maar ook onze geweldige vriendin Priscilla. Na maanden met elkaar te hebben gereisd is het moment aangebroken om elkaar los te laten. En wat is dat moeilijk. Het liefst reizen we samen verder, maar helaas is dat nu niet mogelijk. Priscilla moet werken om verder te kunnen reizen. Danique besluit naar Sydney te gaan om haar vrienden en familie op te zoeken en ik wilde graag de outback zien. Wie weet meeten we elkaar weer in Sydney/Thailand. Wij hebben geweldige tijd achter de rug met z'n drieën die niemand ons meer kan afnemen. Er zijn herinneringen gemaakt die we nooit meer zullen vergeten. We hebben niet alleen leuke maar ook moeilijke tijden gekend tijdens onze reis en dit alles heeft ons alleen maar dichter bij elkaar gebracht. Het zal vreemd zijn om nu ineens zonder elkaar te reizen maar we kunnen het. We gaan elkaar alleen wel onwijs missen!